ne yazmalı, nerden başlamalı? başlamalı mı?

şuan öyle bir ruh halindeyim ki sadece ben varım dünyada, ben yaşıyorum ben harcıyorum ben eğleniyorum, hepsi ben'li cümleler.. çok da mutluyum ama, 'biz' denilen kavram yalan bu hayatta, çok ciddiyim..

bu zamana kadar 'ben'den çıkıp 'biz' olmaya çok çalıştım, çoğunda da başarılı oldum.. ama hep sonu hüsran oldu, her kime çok güvenip hayatımın ta içine kadar aldıysam hepsi bulunduğu yeri yerle bir etti, bense 'biz'in yalan olduğunu her seferinde kendime yineledim..

bu sadece sevgililik anlamında değil, yanlış olmasın, zaten bu zamana kadar kime kendimi tam olarak açtım ki? bence kimseye. benim temel taşlarım aile ve arkadaşlık üzerine oturtulmuş, öyle yerleştirmişim zamanında, hiçbir zaman sevgiliye güvenmemişimdir.. ama şu son 20 günde bu temelleri sarsan iki büyük şey yaşadım ki, bu bana 'biz'in yalan olduğunu bir kez daha hatırlattı..

birincisi yanlış anlaşılma sonucu en yakın arkadaşımlarımdan biriyle aramın açılması sonucunda oldu, küçük olmayan ama yine de sadece 'bir' olaydan okadar çok noktaya geldik ki "ne oluyor? ben nerdeyim, burası neresi?" demekten kendimi alamadım.. işte o an anladım, sen bir şeyler devam etsin diye ne kadar alttan almaya çalışırsan çalış, bu hiçbir işe yaramaz. aynen de öyle oldu.. olayın sıcaklığında halledemedik ama sonrasında konuşarak halledebildiğimize inanıyorum, ne kadar halledebildiğimiz muallak ama bakalım, zaman gösterecek.. hallettik, hallettik..

ikincisiyle annemle alakalı. geçen gece eve 2buçukta girdim, 2de telefonlarımı aramaya başlamış bana ulaşamayınca da dellenmiş, eve geldiğimde köpürüyordu. gittiğim yeri biliyor, bilmiyor değil ama ana yüreği işte merak eder der dimi insan, yook öyle değil, bu olay 10 gün önce oldu ve annem hala benle konuşmuyor. sebep? ona yeterince değer vermediğimi anlamış, ne kadar ekmek okadar köfte hesabı bana ona göre davranıyor. saçma değil mi? ama gerçek..

bana küstükten 4gün sonra gidip sordum, anne neyin var diye.. bana az önceki yanıtı verdi, alttan almaya kalktıkça daha da üste çıktı. şimdi küçük demiyorum, haksız da değil benim annem ama bu olay 10gün küs kalınacak kadar büyük de değil hani.. ben de böyle olmaması için gittim konuştum, bir güzel ağzımın payını aldım. sonuç? kocaman bir hiç. en son odadan çıkarken rahatlamamışım sanırım o gün, geri dönüp: "sen o gün beni kaybedeceğinden ya da benim yaralanacağımdan korktun ama şuan beni kaybetmekten farksız değilsin, üstüne üstük beni daha da çok yaralıyorsun!" dedim, verdiği cevap ne oldu biliyor musunuz? "seni kayıp mı ettim yani?" takıldığı tek yer orasıydı, yaralanmam falan hiç umurunda değildi..

nasıl böyle olduk, nasıl olabildik bilmiyorum ama sebep her ne olursa olsun bu bukadar uzatılacak bir şey değil! ve haliyle yaşadığım hüsranı bir de siz düşünün, 10gün içerisinde temelim sarsıldı yahu, dahası ne! küçücük şeylerle insanların bir anda karşısındakini hayatından çıkarabilmesini anlamıyorum, anlayamıyorum.. bu sadece bir olaya bağlı olamaz diyorum ozaman daha da çok sorun çıkıyor karşıma. bilemiyorum..

okuyor musun bu yazdıklarımı bilmiyorum blog ama ben sadece rahatlamak için yazma telaşındayım, ve inan bu yazdıklarım bütün yaz boyunca yaşadığım iç çalkantımın yanında devede kulak kalır. hoş son yaşadıklarım hayatım adına çok daha önemli olsa da yazdan kaşarlı olduğum için çok da etkilenmedim sanırım. bilemiyorum..

haydi güzel bir güne uyanınca bu yazıyı oku e mi blog, oku ki kendince dersler çıkararak dersler çıkar, ben yaşadım sen yaşama blog. kal sağlıcakla..